19 Mayıs 2019
Yıllarca AKP’nin tahribatlarını, Erdoğan’ın tutarsızlıklarını, yandaş medyanın ve devlet kurumlarının duyarsızlığını, hem de en sert ve sivri sözlerle tenkit, hatta tahkir eden Devlet Bahçeli’nin; birdenbire “Cumhur ittifakı” kılıflı bir “Erdoğan ortaklığına”dönüşüvermesinin altında hangi nedenler yatmaktaydı? Gerçekten Bekamız ve Bağımsızlığımızla ilgili endişeleri ve Milli gayretleri mi buna yol açmıştı, yoksa gizlenen bir şahsi zafiyet ve mecburi teslimiyet meselesi mi vardı? MHP’nin teşkilat ve tabanı bile bu soruların yanıtını vermekte zorlanmaktaydı. Evet; Sn. Bahçeli’nin bu hayret verici değişimi, bir BEKA kaygısı mıydı, yoksa yakayı kaptırması mıydı? AKP iktidarının 13 yıllık talan ve tahribatına ve ondan sonraki derin suçlarına ve sorumluluklarına ortak olmayı makul ve mubah gösterecek, hangi Milli mazeret ve mecburiyete sığınılmıştı? AKP İktidarının ve Erdoğan’ın AB ve ABD ile, İsrail’le ve Kıbrıs meselemizle ilgili “geleceğimizi ve güvenliğimizi” karartan anlaşmalardan hangisine engel olmuşlardı, bekamızı ve bağımsızlığımızı tehlikeye sokan hangi girişimlerden geri adım attırmışlardı?
Sn. Bahçeli’nin bu yaklaşımını, uzun zaman “Milli bir gayret ve stratejik bir hedefle” yorumlamaya ve hakkında hüsnü zanda bulunmaya çalıştık… Ancak; ittifak ortağı olan Sn. Erdoğan’a sahip çıkma aşırılığıyla, platonik bir aşk bağlısı havasını yansıtmaları… Siyasi nezaket ve nezahet ölçülerini aşan irtibat korumacılığıyla, fanatik bir taraftar heyecanına kapılmaları… Temel prensipleri ve genel kriterleri çok farklı olan AKP ve MHP’nin, birbirlerinin yan kuruluşu gibi davranmaya başlayıp muhaliflerine; “zillet” (bayağılık, aşağılık) ve “illet” (iltihaplı çıban ve sepici hastalık) diye sataşıp, o çok savundukları Milli birlik ve dirliği bizzat kendileri bozmaya başlamaları… Kısaca hırçınlaşmanın da ötesinde halkı kışkırtıcı ve kutuplaştırıcı bir tavır takınmaları, bunlarınmakul mazeretlerden değil, meçhul mecburiyetlerden kaynaklandığı kanaati oluşmaya başlamıştı.
